بررسی تأثیر موسیقی بر زمان دست یابی به تغذیهٔ دهانی مستقل در نوزادان نارس دریافت کنندهٔ تحریکات دهانی پیش تغذیه ای بستری در بخش مراقبت های ویژهٔ نوزادان

چکیده هدف: پژوهش حاضر به منظور بررسی تأثیر موسیقی و تحریکات دهانی پیش تغذیه ای بر زمان دست یابی به تغذیهٔ دهانی مستقل در دو گروه از نوزادان نارسی که در بخش مراقبت های ویژهٔ بیمارستان شهید بهشتی اصفهان بستری شده بودند؛ انجام گردید. روش بررسی: در این مطالعهٔ کارآزمایی بالینی، ۲۰ نوزاد نارس (دختر و پسر) با سن جنینی ۳۲-۲۸ هفته، شرکت داشتند که به صورت تصادفی به دو گروه مداخلهٔ ۱ و ۲ فرستاده شدند. گروه مداخلهٔ ۱، تحریکات دهانی پیش تغذیه ای را به تنهایی و گروه ۲ علاوه بر آن، موسیقی را نیز دریافت کردند. یافته ها: استفاده از مداخلهٔ چند گانهٔ موسیقی به همراه تحریکات دهانی باعث تسریع در رسیدن به تغذیهٔ دهانی مستقل می گردد و ۱٫۷ روز زودتر به تغذیهٔ دهانی مستقل دست یافتند؛ همچنین تقریباً ۱ روز زودتر از گروه مداخله تحریکات دهانی، به تنهایی مرخص شدند. اگرچه این کاهش ارزشمند است، اما در این مطالعه تأثیر معناداری در نتایج حاصل شده مشاهده نشد. نتیجه گیری: اگرچه تحریکات دهانی پیش تغذیه ای بر کاهش مدت زمان دست یابی به تغذیهٔ دهانی مؤثر است؛ ولی موسیقی این تأثیر را افزایش نمی دهد.